boktanlık üzerine

Gün doğuyor, İstanbul’da görebileceğin kadarıyla doğuyor işte. Öyle önden bir ışık hüzmesi gökyüzünü kaplerken kızıllık bıçak gibi kesiyor diye devam eden ağdalı bir hikayesi yok. Gökyüzü aydınlanıyor ve görselliğinin yavanlığı birşey hissettiremese de; şansına daha önce gerçek bir gün doğumuna denk geldiysen onun romantizmiyle olaya sarılıyorsun. Buralarda gün doğumu bile gerçek değil, onu düşünüyorsun. Yanımda Emrah var. Pencereden dışarı bile bakmıyor, gün doğmuş doğmamış umru değil o an. Susuyor, benim konuşmamı bekliyor. Bense son cümlemi edeceğimi bildiğimden, tüm haftasonunun noktasını koyacağımdan finale hazırlık yapıyorum.

Gecenin başı… 2 gündür evden çıkmamışım, arkadaşlar ağırlıklı Çeşme olmak üzere festival, maç, düğün, kafa dinlemece gibi yaz okazyonları için şehirden gitmişler, bense inatla kalıyorum. Hayatımda verdiğim kayıplara otopsi yapmak için kendimi eve kapıyorum. Çok konu var. Editörün seçimi, bedele göre artan/azalan, yeni gelenler kategorizasyonu yapmaya vaktim yok; rastgele seçip neştere yatıyorum. Seçim sırasında verdiğim kayıplar da oluyor, daha önce hiç düşünmediğim şeylere bam güm girip işlerini bitiriyorum, otopsiye bile gerek kalmıyor. Ölüm sebebi belli; gereksizlik…

Konular bittikçe üstünü çizmeye devam ederken Emrah'tan mesaj geliyor, ‘İstanbul’a geldim’. ‘İyi bok yedin’ diyorum. ‘Nerdesin?’ derken Kadıköy’de buluşuyoruz. Gece 12:30, sevgili Kadıköy sakinlerinin mekanlarını kapatmasına yaklaşık iki saat var. İnsanca yaşamayı seçtiklerinden belki, ya da az ve öz konuşmayı seviyorlar, lafı uzatmadan iki oldu mu kapatıp evlerine gidiyorlar. Ellerinde bitmemiş biraları, cümlelerinin virgülünde olanlar ise burukluk ile kalkıp sahile veya eve geçiyor. Açık olan ve saat 10:00dan sonra bira verebilecek bir Tekel bulabilirlerse tabi… Belki bu yüzdendir Beyoğlu’nun bendeki ayrı yeri. Orada gece bitmez, kurulacak cümleler de… Biz de nokta koymak istediklerimizi 2’den sonraya saklıyoruz. Öncesi üniversite bitip o Almanya’ya gittiğinden beri ne kadar az görüştüğümüz ve o arada başımızdan geçen somut hikayelerle geçiyor. Üniversite anıları, kadınlar, erkekler, iş derken hayatı sona saklıyoruz. 2 oldu mu kalkıyoruz , Emrah birayı da buluyor, Moda’ya iniyoruz. Büyük ihaleleri konuşacağız, o yüzden hazırlığımızı tam yapıyoruz.

‘Bunca zaman samimiyeti aradım diyerek söze başlıyorum. Şimdiyse bu kelimeyi kullanmak bile istemiyorum.’ Her zaman insanlığa karşı pollyanacılığımı bilen Emrah şaşırıyor. ‘Kullana kullana içini boşalttık, anlamını kaybettirdik. ‘Hep samimiyet’ diyen, onu sloganlaştıran insanlarda gördüm kendisi eleştirildiğinde canavarlaşmayı, tek bir lafı bile kabul etmeyip karşısındakini eleştirmeye gelince hiçbir laftan sakınmamayı, sen benim için çok şey ifade ediyorsun dedikten sonra ilk o kişiyi üzmeyi, sözünde durmayıp aslında ettiği sözlerin anlık olduğunu, karşısındaki insan ne hisseder diye bi an bile düşünmeyip pervasızca karar değiştirdiğini ve istemediği birşey önüne geldiğinde özgürlük kartını kullandığını, empati yapmaya bile üşenip ben böyleyim diyerek işin içinden çıkmayı ve bunu yaparken açgözlülükle karşı taraftan kabul beklemeyi… Hepsini gördüm ve bunlar canımı yaktı. Insanın içinde olduğu bir hayal ancak ütopya olabilir. Tüm bu ben böyleyimciler, özgürler, samimiler… Kimseyi kimseden sıfatlarla ayırmanın anlamı yok. Hepimiz boktanız ve insanlık üzerine birşey yazılacaksa eğer bu yazının başlığı ancak ‘Boktanlık Üzerine’ olabilir.’

‘Sen de boktansın yani’ diyor. ‘Hem de dik alası’ diyorum. ‘En az senin ve diğerleri kadar. Her insan kadar…’

Gün doğuyor, gerçek değil ama doğuyor. Son birayı birlikte içiyoruz. Sonra elimden alıyor birayı, ‘Daha fazla içme senin miden hassas.’ Gülümsüyorum, ağlamaklı…

‘Yoruldum’ diyorum.

‘Sonunda’ diyor.

‘Gideceğim ben de, burada birşey kalmadı…’